NIERUCHOMOŚCI C.H.Beck 9/2024
Alicja Sławińska
WYBRANE ASPEKTY PRAWNE NOŚNIKÓW REKLAMOWYCH W PRZESTRZENI PUBLICZNEJ
ISTOTA I GENEZA PRAWNA NOŚNIKÓW REKLAMOWYCH
Nośniki reklamowe w przestrzeni publicznej to potocznie mówiąc tzw. nośniki reklamowe outdoorowe (zewnętrzne), które stanowią powszechne zjawisko w otoczeniu miejskim. Odgrywają one istotną rolę w promocji, reklamie i informacji na temat różnorakich inicjatyw biznesowych. Z uwagi na przystępną w obsłudze formę oraz możliwość dopasowania do potrzeb każdego przedsiębiorcy, stanowią często wykorzystywane rozwiązania w krajobrazie miejskim. Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego „Każda płaska powierzchnia służąca ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami uznawana jest za tablicę reklamową niezależnie od tego ile nośników informacji znajduje się na jednej konstrukcji (nośniku, słupie, nodze).”[1] Ustawodawca nie stworzył jednej uniwersalnej definicji legalnej tablic reklamowych, które w zależności od stanu faktycznego oraz zastosowanej konstrukcji budowlanej, kwalifikuje się jako budowle, urządzenia reklamowe lub obiekty małej architektury. Fundamentalnymi zatem aktami prawnymi w dalszych rozważaniach na temat aspektów prawnych nośników reklamowych w przestrzenie publicznej będzie ustawa z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane[2] („PrBud”), ustawa z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych[3] („u.d.p.”) oraz akty prawne mówiące o reklamach czy planowaniu przestrzennym. W dzisiejszym świecie reklamy wielkoformatowe stanowią jeden z kluczowych elementów krajobrazu miejskiego oraz występują pod wieloma postaciami tj. billbordami czy banerami, tablicami reklamowymi wolnostojącymi, nośnikami reklamowymi outdoorowymi, siatkami wielkoformatowymi, neonami sklepowymi, ekranami użytkowymi itd. Niniejszy artykuł został w głównej mierze poświęcony tematyce nośników reklamowych, tablic czy urządzeń reklamowych oraz towarzyszącym im niuansom prawnym w przestrzeni publicznej.
STATUS PRAWNY NOŚNIKÓW REKLAMOWYCH
Montaż nośników reklamowych podlega regulacjom PrBud w zakresie kwalifikacji obiektu budowlanego oraz ustalenia trybu postępowania administracyjnego, albowiem pominięcie procedury administracyjnej może rezultować samowolą budowlaną. Przepisy PrBud normują reguły montażu dwóch rodzajów urządzeń reklamowych: (i) nośników reklamowych trwale związanych z gruntem kwalifikowanych jako budowlane w pojęciu art. 3 pkt. 3 PrBud oraz (ii) tablic i urządzeń reklamowych w pojęciu art. 29 ust. 3 pkt. 3c PrBud. Pierwszy przypadek koresponduje z ogólną zasadą funkcjonującą w sektorze budowlanym, w myśl której roboty budowlane można wykonywać na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej. Z kolei instalacja tablic reklamowych i urządzeń nietrwale związanych z gruntem, z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym – na zasadzie odstępstwa od reguły – może zostać zrealizowana na podstawie prostszej procedury w postaci instytucji zgłoszenia przewidzianego w PrBud. W praktyce do sytuowania tablic reklamowych czy innych banerów bez wymogu pozwolenia na budowę, należy podchodzić ze sporą dozą ostrożności. „W orzecznictwie sądów administracyjnych wykształcił się bowiem pogląd, zgodnie z którym zawarte w ww. przepisie pojęcie „instalowanie” odnosi się do wykonywania robót budowlanych polegających na umocowaniu (połączeniu, złączeniu) jakiegoś elementu do istniejącej już konstrukcji nośnej. Instalowanie urządzeń reklamowych w rozumieniu tego przepisu nie obejmuje wykonania nowego obiektu, w nowym miejscu, lecz zawiera tylko takie prace budowlane, które nie są budową w rozumieniu art. 3 ust. 6 pr.bud.”[4] W rezultacie korzystanie z instytucji zgłoszenia w procedurze montażu nośników reklamowych powinno stanowić odstępstwo od generalnej zasady, a przepisy w tym zakresie i towarzyszące wątpliwości w żaden sposób nie mogą być interpretowane wedle wykładni rozszerzającej.
Kluczowym kryterium rozróżniającym zastosowanie obu wariantów prawnych względem reklam wielkoformatowych nadal stanowi tzw. trwałe związanie z gruntem instalowanego urządzenia. Niniejsza kwestia wymaga wnikliwego badania oraz ustalenia czy usytuowanie jest na tyle trwałe, że opiera się ewentualnym czynnikom mogącym zniszczyć konstrukcję budowlaną; przy czym w trakcie sprawdzania weryfikuje się raczej zwyczajne i naturalne czynniki zewnętrzne typu podmuch wiatru niż zdarzenia nadzwyczajne tj. atak czołgiem wojennym. W efekcie istotne są parametry (gabaryty) urządzenia, zastosowane materiały i technika budowlana, masa itd. Analiza ma za zadanie sprawdzić czy konstrukcja w postaci nośnika reklamowego jest stabilna i czy byłaby możliwa zmiana lokalizacji obiektu reklamowego bez zmiany czy uszkodzenia jego konstrukcji budowlanej. Zgodnie z tezą wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 9 marca 2023r. „Sposób umocowania budowli, jej rozmiar, ciężar, rodzaj użytych materiałów wskazuje jednoznacznie, że zamiarem inwestora była stabilizacja budowli i połącznie z gruntem, tak by jej stabilność nie poddawała się czynnikom zewnętrznym. Połączenie z gruntem jest tak ustabilizowane, że wyeliminowana jest możliwość niekontrolowanej zmiany położenia tych obiektów bądź utraty kontaktu z gruntem, wskutek działania sił fizycznych wywołanych samą konstrukcją obiektu, albo kumulatywnie: jego konstrukcją i działaniami natury, ewentualnie innymi czynnikami zewnętrznymi. W świetle takich ustaleń zasadnie organy przyjęły, że inwestycja nie stanowi instalacji, o której mowa w art. 29 ust. 3 pkt 3 lit.c p.b., która mogła powstać na podstawie zgłoszenia.”[5] W praktyce inwestycje nośników reklamowych stanowią budowę obiektu budowlanego, która nie podlega kwalifikacji prawnej w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt. 6 PrBud.
ASPEKTY PLANOWANIA PRZESTRZENNEGO W TLE – UCHWAŁA REKLAMOWA
Wyżej opisana procedura czynności kwalifikacji instalacji nośnika reklamowego przez pryzmat zastosowanej konstrukcji budowlanej, stanowi jeden z kilku kluczowych aspektów poprzedzających prawidłowe posadowienie urządzenia w przestrzeni publicznej. Inwestor noszący się z zamiarem zamontowania tablicy reklamowej w krajobrazie miejskim powinien zorientować się i szczegółowo zbadać uwarunkowania przestrzenne docelowej działki ewidencyjnej stanowiącej lokalizację nośnika reklamowego, w szczególności czy nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego („MPZP”). Reklamy wieloformatowe powinny być ustawione zgodnie z prawem i planem zagospodarowania przestrzennego. W razie ustalenia, że dla konkretnego gruntu został uchwalony MPZP, w rezultacie inwestor powinien zweryfikować przeznaczenie działki inwestycyjnej przewidziane postanowieniami aktu prawa miejscowego. Może zdarzyć się, że zamierzenie instalacji urządzenia reklamowego o sprecyzowanych parametrach i formie jest niezgodne z treścią MPZP (zakaz umieszczania bilbordów reklamowych na terenie objętym aktem prawa miejscowego). W celu zagwarantowania ładu przestrzennego, w ramach nowelizacji w 2015r.[6], w art. 37a ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym[7] („u.p.z.p.”), ustawodawca nadał gminom uprawnienie do kształtowania polityki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych w formie tzw. uchwały krajobrazowej czy reklamowej. Warto zauważyć, że komentowany akt prawny w postaci u.p.z.p. w art. 2 pkt. 16a, 16b, 16c i 16d zawiera samodzielne definicje towarzyszące branży reklamowej:
16a) „reklamie” – należy przez to rozumieć upowszechnianie w jakiejkolwiek wizualnej formie informacji promującej osoby, przedsiębiorstwa, towary, usługi, przedsięwzięcia lub ruchy społeczne;
16b) „tablicy reklamowej” – należy przez to rozumieć przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, o płaskiej powierzchni służącej ekspozycji reklamy, w szczególności baner reklamowy, reklamę naklejaną na okna budynków i reklamy umieszczane na rusztowaniu, ogrodzeniu lub wyposażeniu placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem;
16c) „urządzeniu reklamowym” – należy przez to rozumieć przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, inny niż tablica reklamowa, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem;
16d) „szyldzie” – należy przez to rozumieć tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe informującą o działalności prowadzonej na nieruchomości, na której ta tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe się znajdują.
Uchwały krajobrazowe skupiają się na uregulowaniu sposobu umieszczania reklam czy innych elementów wizualnych w otoczeniu miejskim z zachowaniem walorów estetycznych. Podstawowym zadaniem uchwały krajobrazowej czy reklamowej jest ochrona mieszkańców czy użytkowników przed nadmierną stymulacją sensoryczną w przestrzeni publicznej – „Uchwałę krajobrazową podjęto w trybie i na zasadach określonych w przepisach art. 37a ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które uprawniają radę gminy do ustalenia w formie uchwały zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabarytów, standardów jakościowych oraz rodzajów materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane. Celem ww. aktu prawa miejscowego jest uporządkowanie przestrzeni publicznej, a przyjęte w u.p.z.p. regulacje dotyczące tej uchwały wprowadzają w istocie prymat ochrony krajobrazu. Przy czym, przepisy ustawy nie przewidują obowiązku podjęcia uchwały krajobrazowej – ma ona charakter fakultatywny.”[8] W przypadku nieruchomości nieobjętych MPZP, inwestorzy zamierzający zamontować tablice reklamowe powinni złożyć wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jako instytucji przewidzianych w u.p.z.p. Narzędziem sankcyjnym gminy do egzekwowania władztwa w wyżej opisanym obszarze jest kara administracyjna (pieniężna) za okres niezgodności posadowionej reklamy z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa.
OCHRONA KONSERWATORSKA I REJESTR ZABYTKÓW
Obiekty zabytkowe występują w postaci ruchomej oraz nieruchomości, w tym budowli, cmentarzy, historycznych układów urbanistycznych czy krajobrazów kulturowych. Zgodnie z treścią art. 118 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami[9] kto bez pozwolenia umieszcza na zabytku wpisanym do rejestru urządzenie techniczne, tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe w pojęciu u.p.z.p., lub napis, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Opisany czyn w postaci wykroczenia ma charakter umyślny oraz skutkowy w postaci zmiany wyglądu zabytku; przy czym wcale nie musi dojść do uszkodzenia obiektu budowlanego by zakwalifikować działanie jako bezprawne. Zaostrzenie sankcji w postaci zakwalifikowania opisanego zachowania jako wykroczenia stanowi odpowiedź ustawodawcy na dowolność w sygnalizowaniu prowadzonej przez przedsiębiorców działalności gospodarczej. Nadto sprawcą spornego wykroczenia może być nie tylko właściciel, użytkownik czy podmiot władający tytułem prawnym do obiektu zabytkowego, lecz każda osoba, która wypełnia znamiona czynu zabronionego. W tym sensie wprowadzoną zmianę prawną należy oceniać pozytywnie, ponieważ skuteczniej chroni przestrzeń miejską przed zeszpeceniem kluczowych obiektów tj. zabytków wpisanych do rejestru zabytków.
Inwestor zamierzający zamontować tablicę czy urządzenie reklamowe na obiekcie zabytkowym jest zobowiązany złożyć wniosek do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o wydanie pozwolenia przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac czy robót, załączając oświadczenie o prawie do korzystania z zabytku ruchomego wpisanego do rejestru zabytkowego. W przypadku wydania pozwolenia przez organ administracyjny, wnioskodawca musi liczyć się z tym, że niniejsze pozwolenia zostanie obwarowane dodatkowymi postanowieniami czy obowiązkami z uwagi na specyfikę obiektu zabytkowego. „Decyzja w przedmiocie pozwolenia na umieszczenie tablicy reklamowej na zabytku, wydawana na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 10 ustawy z 2003 r. o ochronie zabytków i opiece na zabytkami, podobnie jak decyzje w przedmiocie pozwolenia na działania wymienione w innych przepisach art. 36 ust. 1, nie ma charakteru uznaniowego, przy rozumieniu uznania jako przyznanej organowi swobody wyboru konsekwencji.”[10] Ponadto omawiana decyzja administracyjna nie stanowi potwierdzenia zgodności zamierzenia budowlanego z innymi przepisami prawa, w tym uchwałami reklamowymi (treść pozwolenia konserwatora zabytków skupia się na określeniu czy ze względu na charakter zabytków można na nich umieścić tablice czy inne urządzenia reklamowe). W przypadku ochrony zabytkowej obejmującej zabytkowy układ przestrzenny miasta w całości, usytuowanie tablicy reklamowej na budynku stanowiącym element tegoż układu przestrzennego, wymaga każdorazowo pozwolenia konserwatora zabytków.
UZGODNIENIA Z ZARZĄDCĄ DROGI PUBLICZNEJ
W sektorze branży reklamowej lokalizacja bilboardu stanowi kluczowy element, który niekiedy przesądza o skuteczności kampanii reklamowej inicjatywy biznesowej. Umiejscowienie nośników reklamowych przy drodze publicznej wiąże się z dodatkową procedurą w postaci uzyskania uzgodnienia zarządcy drogi publicznej oraz uiszczenia stosownej opłaty pod rygorem kary pieniężnej. Zgodnie z treścią art. 4 pkt. 1 wspomnianej wyżej u.d.p, przez definicję pasa drogowego rozumie się wydzielony liniami rozgraniczającymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym jest lub będzie usytuowana droga. Z konstrukcji zdania jednoznacznie wynika, że pas drogowy stanowi pojęcie szersze od drogi stanowiącej główny element pasa drogowego. W rezultacie na pas drogowy składa się droga, obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem ruchu drogowego. Z kolei zgodnie z treścią art. 4 pkt. 23 u.d.p. i zredagowaną definicją legalną poprzez reklamę rozumie się:
reklama – umieszczone w polu widzenia użytkownika drogi tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2023 r. poz. 977, z późn. zm.), a także każdy inny nośnik informacji wizualnej, wraz z jej elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, niebędący znakiem drogowym, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1047, z późn. zm.), ustawionym przez gminę znakiem informującym o obiektach zlokalizowanych przy drodze, w tym obiektach użyteczności publicznej, znakiem informującym o formie ochrony zabytków lub tablicą informacyjną o nazwie formy ochrony przyrody w rozumieniu art. 115 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2023 r. poz. 1336, 1688 i 1890).
Zgodnie z tezą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2023r. „Na gruncie ustawy o drogach publicznych pojęcie reklamy ma swą legalną definicję. W myśl art. 4 pkt 23 ustawy, reklama to umieszczona w polu widzenia użytkownika drogi tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe, a także każdy inny nośnik informacji wizualnej, wraz z jej elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, niebędący znakiem drogowym lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej ustawionym przez gminę ”[11] Zgodnie z treścią art. 40 ust. 1 i 2 u.d.p. zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z obsługą ruchu drogowego (tzw. reklamowe) wymaga uprzedniego zezwolenia zarządcy drogi wydanego w drodze decyzji administracyjnej. Należy pamiętać, że jednorazowo przyznane zezwolenie nie ma charakteru permanentnego, albowiem „(…) zezwolenia na lokalizację obiektu niezwiązanego z drogą, dla jego legalnego pozostawania w pasie drogowym, wymagane jest zezwolenie na zajęcie pasa drogowego na każdy kolejny okres pozostawania obiektu w tym pasie, udzielone przez właściwego zarządcę drogi. Właściwy zarządca drogi jest zobowiązany każdorazowo do oceny, czy zajęcie pasa drogowego jest w dalszym ciągu dopuszczalne oraz czy nie będzie powodować niszczenia drogi lub zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego.”[12] Dodatkowo należy pamiętać o kilku regułach czy warunkach technicznych[13] obowiązujących przy usytuowaniu tablicy czy urządzenia reklamowego przy drodze publicznej, w tym o: (i) zachowaniu stosownych odległości reklamy od zewnętrznej krawędzi jezdni (ii) zakazie montażu reklam w pasie drogowym poza obszarami zabudowanymi, za wyjątkiem parkingów oraz pozostałych aspektach technicznych.
RĘKOJMIA Z TYTUŁU WADY NAJMU CZY NIEWAŻNOŚĆ UMOWY NAJMU?
Wszelkim czynnościom związanym z posadowieniem tablic czy urządzeń reklamowych w przestrzeni miejskiej oraz związanej z tym procedurą administracyjną, towarzyszy nieodłączny i konieczny dla inwestora element w postaci prawa do dysponowania nieruchomością przeznaczoną pod reklamę. Wielu przedsiębiorców montuje swoje nośniki czy inne urządzenia reklamowe w różnorakich lokalizacjach w całej Polsce, dlatego trudno oczekiwać by każdorazowo stanowiły ich własność czy użytkowanie wieczyste. Profesjonalne firmy zajmujące się instalacją i montażem reklam zazwyczaj najmują (dzierżawią) strategiczne powierzchnie najmu w centrum miast, czasami również od jednostek samorządu terytorialnego. Niniejszy akapit został w całości poświęcony zwięzłemu omówieniu problematyce towarzyszącej najmowi (dzierżawie) powierzchni najmu dedykowanej pod reklamę, w tym towarzyszącym wadom uniemożliwiającym korzystanie z powierzchni najmu zgodnie z przeznaczeniem. Przywołane treści stanowią wyłącznie sygnalizację znamiennych trudności, z którymi stykają się np. profesjonalne podmioty oferujące przestrzeń reklamową dla potencjalnych klientów (przedsiębiorców). Strony wynajmująca niejednokrotnie składa oświadczenie w umowie najmu (dzierżawy), że przedmiot najmu może zostać przeznaczony na montaż treści reklamowych; ewentualnie, że przedmiot najmu może zostać wykorzystany na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez najemcę funkcjonującego w branży reklamowej. Z kolei podmiot najemcy jako profesjonalista również powinien podjąć działania zmierzające do sprawdzenia czy przedmiot najmu spełnia warunki i pokrywa się z celem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W zaistniałej przestrzeni nierzadko jednak dochodzi między stronami do konfliktu – „Najemca może oczywiście poprzestać na uzyskaniu w tym zakresie stosownych oświadczeń od wynajmującego, ale gdyby okazały się one nieprawdziwe, a planowana przez najemcę działalność sprzeczna z dopuszczalnym przeznaczeniem lokalu, to najemca może być zmuszony przez organy państwa do zaprzestania działalności. Jeżeli wynajmujący wprowadził w tym zakresie najemcę w błąd, to najemca będzie mieć roszczenie do wynajmującego o naprawienie szkody, ale dochodzenie takiego roszczenia i wykazanie szkody może być procesem długotrwałym i niełatwym.”[14]
Wyżej opisaną rozbieżność między oświadczeniem strony wynajmującej kontraktu, a stanem rzeczywistym w postaci braku możliwości wykorzystania przedmiotu umowy na cele posadowienia urządzenia reklamowego (np. z powodu treści uchwały krajobrazowej czy reklamowej), prawnie zakwalifikować można (oprócz odpowiedzialności odszkodowawczej – art. 471 KC i nast.) jako wadę prawną w ramach rękojmi ze stosunku najmu (dzierżawy). Zgodnie z treścią art. 664 KC:
- 1. Jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej przydatność do umówionego użytku, najemca może żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad.
- 2.Jeżeli w chwili wydania najemcy rzecz miała wady, które uniemożliwiają przewidziane w umowie używanie rzeczy, albo jeżeli wady takie powstały później, a wynajmujący mimo otrzymanego zawiadomienia nie usunął ich w czasie odpowiednim, albo jeżeli wady usunąć się nie dadzą, najemca może wypowiedzieć najem bez zachowania terminów wypowiedzenia.
- 3. Roszczenie o obniżenie czynszu z powodu wad rzeczy najętej, jak również uprawnienie do niezwłocznego wypowiedzenia najmu nie przysługuje najemcy, jeżeli w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach.
Skuteczne zastosowanie ww. przepisu prawa wymaga wnikliwej analizy stanu faktycznego sprawy, w tym ustalenia statusu zaangażowanych w stosunek obligacyjny stron (np. wynajmujący jest podmiotem, który profesjonalnie zajmuje się najmem czy obrotem nieruchomościami). Praktyka pokazuje, że opisane zachowanie niekiedy zainteresowane podmioty próbują kwalifikować jako podstawę do nieważności bezwzględnej kontraktu na mocy art. 58 KC, stanowiącej najdalej posunięty skutek prawny. W rezultacie poszkodowana strona stosunku najmu może zdecydować się nawet na skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego np. poprzez złożenie pozwu o ustalenie nieistnienia (nieważności) stosunku najmu (dzierżawy).
PODSUMOWANIE
Sektor reklam wielkoformatowych to najbardziej imponujący obszar rynku z potencjałem do eksploatacji, który od kilku lat wykazuje tendencję wzrostową – „Firmy coraz bardziej świadome potrzeb rynku, lokują billboardy w miejscach gdzie mogą trafić do świadomości najbardziej pożądanej grupy docelowej. Nie bez powodu można je zobaczyć w najbardziej popularnych miejscach, np. w centrum Warszawy lub na 8th Avenue, która jest uznana za „najbardziej cyfrową” aleję na świecie.”[15] Za pomocą tego narzędzia medialnego reklamuje swoje usługi szerokie spectrum branż tj. motoryzacyjna, żywieniowa, handlowa, kinowa czy sportowa. W dzisiejszych czasach reklamy są nieodłącznym elementem otoczenia miejskiego. W środowisku legislacyjnym można spotkać się ze stanowiskiem, iż poprawiające estetykę miejską uchwały krajobrazowe, zasługują na szerszą implementację. Z praktycznej perspektywy reglamentacja prawna tablic i urządzeń reklamowych wymaga sprawnego procesu ujednolicenia i transparentności przepisów prawa. W niniejszym artykule zostały zwięźle opisane wybrane zagadnienia związane z urządzeniami reklamowymi, które w praktyce mogą się pojawić na ścieżce regulacji i montażu tablic czy nośników reklamowych w przestrzenie publicznej.
Partner Zarządzający ALICJA SŁAWIŃSKA AS LAW FIRM
Radca Prawny Alicja Sławińska
[1]Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2018r. (II FSK 1897/18, LEX nr 2601999)
[2]Dz. U. 1994 nr 89 poz. 414
[3]Dz. U. 1985 nr 14 poz. 60
[4]Budowa billboardu – jak to zrobić zgodnie z prawem? – Ziemski Biznes (dostęp: 21.07.2024r.)
[5]Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 9 marca 2023r. (II SA/Bk 68/23, LEX nr 3520151)
[6]Ustawa z dnia 24 kwietnia 2015r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu (Dz. U. 2015 poz. 774)
[7]Dz. U. 2003 nr 80 poz. 717
[8]Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2023r. (II SA/Gd 1043/22, LEX nr 3555514)
[9]Dz. U. 2003 nr 162 poz. 1568
[10]Wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2021r. (II OSK 2793/18, LEX nr 3243623)
[11]Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2023r. (II GSK 396/20, LEX nr 3594105)
[12]Wyrok WSA w Krakowie z dnia 4 października 2022r. (III SA/Kr 1075/21, LEX nr 3418907)
[13]Obwieszczenie Ministra Infrastruktury z dnia 9 września 2019r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania z dnia 23 grudnia 2003r. (Dz. U. 2019 poz. 2311)
[14]W. Koczara, J. Łysik, Najem lokali użytkowych, Warszawa 2024, s. 29
[15]Billboardy reklamowe. Skąd się wzięły? – Creative Heads (dostęp: 26.07.2024r.)
